شعر عاشقانه وای باران باران از حمید مصدق

شعر عاشقانه وای باران باران از حمید مصدق

وای باران باران حمید مصدق

شیشه پنجره را باران شست ....از دل من اما چه کسی نقش توراخواهد شست؟

آسمان سربی رنگ من درون قفس سرد اتاقم دلتنگمی پرد مرغ نگاهم تا دور 

وای باران باران 

پر مرغان نگاهم راشست.....-در میان من وتو فاصله هاست 

گاه می اندیشم میتوانی تو به لبخندی این فاصله را برداری

تو توانایی بخشش داری 

دست های تو توانایی آن را دارد که مرا 

زندگانی بخشد

چشم های تو به من آرامش می بخشد ...

وتو چون مصرع شعری زیبا سطر برجسته ای از زندگی من هستی

دفتر عمر مرا 

با وجود تو شکوهی دیگر 

رونقی دیگر هست 

می توانی تو به من زندگانی بخشی 

یا بگیری از من آن چه را می بخشی.........

گاه می اندیشم 

خبر مرگ مرا با تو چه کس می گوید؟

آن زمان که خبرمرگ مرا از کسی می شنوی

روی تو را کاشکی می دیدم

شانه بالا زدنت را-بی قید-

وتکان دادن دستت که -مهم نیست زیاد-

وتکان دادن سر را که-عجیب!عاقبت مرد؟

-افسوس

-کاشکی می دیدم!

من به خود می گویم :

"چه کسی باور کرد جنگل جان مرا آتش عشق تو خاکستر کرد؟.....

....با من اکنون چه نشستن ها خاموشی ها

با تو اکنون چه فراموشی ها 

چه کسی می خواهد من وتو ما نشویم 

خانه اش ویران باد"

(حمید مصدق)